Dziewczynka z ptaszkiem [wiąz górski]

Dziewczynka z ptaszkiem [wiąz górski]

Materiałrzeźba w drewnie, brzost (wiąz górski)
Stan zachowaniabardzo dobry, kolekcjonerski
Wymiary30 x 15 x 14 cm.

Szkoła zakopiańska - zjawisko bazujące na inspiracjach podhalańskich w sztuce. Sama szkoła powstała w stolicy Tatr i składała się z artystów południowego rejonu polski. Głównym ośrodkiem nurtu była zakopiańska szkoła przemysłu drzewnego, której początki wyznaczyło towarzystwo tatrzańskie, zakładając w 1876 roku szkołę snycerską. Szkoła kładła nacisk na powielanie tradycyjnych wzorców, głównym materiałem było oczywiście drewno. Szkoła zakopiańska, kojarzona z nazwiskami Karola Stryjeńskiego i Antoniego Kenara oraz ich uczniów, to nurt przede wszystkim rzeźbiarski charakteryzujący się zestawianiem płaszczyzn pod różnymi kątami, zamykaniem kompozycji w figurach geometrycznych oraz silnym światłocieniem.

Program „odrzucił akademickie kopiowanie klasycznych wzorów, kładąc nacisk na rozwój indywidualnych zdolności wychowanków. W drewnianych rzeźbach jego uczniów - m.in. Antoniego Kenara i Marina Wnuka - doszukać się można wpływu kubizmu i formizmu, a zarazem inspiracji sztuką ludową Podhala. Te zwarte, poddane kubizująco-geometrycznej syntezie rzeźby są charakterystycznymi przykładami stylu polskiej sztuki dekoracyjnej lat dwudziestych, który triumfował na wystawie paryskiej w 1925 roku. Prowadzona przez Stryjeńskiego "szkoła drzewna" otrzymała tam dwie główne nagrody - za metody nauczania i za drzeworyty - oraz złoty medal w dziedzinie rzeźby" (Janusz Antos, [Karol Stryjeński] Narodowe art. deco, [w:] Rzeczy niepospolite, Kraków 2013, s. 69).

„[Charakteryzuje ją] ogromna skala wyrazu, uproszczenie i geometryzacja kształtów, uroczysty i hieratyczny spokój całości, frontalność układu, rytmiczność poszczególnych elementów, częste deformacje, idące w parze ze zmianą proporcji ciała ludzkiego, przede wszystkim zaś lapidarnie syntetyczny sposób traktowania bryły, zróżnicowanej często na kilka zasadniczych kubicznych członów. Bryły te bywają ograniczone płaskimi powierzchniami, pokrajanymi dekoracyjnym systemem żłobień na ciałach i szatach postaci. Formy tak ujęte posiadają silne treści ekspresyjne, wyróżniającą polską rzeźbę ludową wśród podobnych utworów innych narodów”.

Ksawery Piwocki, Różne gałęzie sztuki ludowej,


Zobacz również