Kodeks Hammurabiego

Kodeks Hammurabiego - babiloński zbiór praw zredagowany i spisany w XVIII w. p.n.e. za panowania króla Hammurabiego, szóstego przedstawiciela I dynastii z Babilonu.  To jeden z 3 najstarszych, zachowanych do naszych czasów kodeksów.

Hammurabi chciał spisać wszelkie panujące zwyczaje i prawa oraz ustanowić jednolite normy. W jego zamierzeniu miało to prowadzić do zatarcia różnic pomiędzy poszczególnymi częściami rozległego kraju. Kodeks spisano na wysokiej (ponad 2 metry wysokości) steli z czarnego diorytu. Tekst sporządzono w języku babilońskim. Po przeciwnej stronie wyrzeźbiono postać króla, stojącego przed jednym z głównych bogów całej Mezopotamii - Mardukiem i przyjmującego z jego rąk insygnia władzy. Stelę najprawdopodobniej ustawiono przy największej świątyni Babilonu.

Kodeks składa się 282 artykułów, prologu i epilogu. Kodeks obejmował bardzo wiele dziedzin prawa, w szczególności: prawo karne, prawo małżeńskie, prawo rzeczowe, zawierał również przepisy procesowe.

Kodeks Hammurabiego miał charakter kazuistyczny. System kar oparty był na zasadzie talionu (za wybite oko wybijano oko sprawcy) i tzw. karach odzwierciedlających (za uderzenie ojca odcinano synowi rękę, którą uderzył).

Stelę z tekst Kodeksu Hammurabiego odnaleziono w 1901/2 w Suzie. Odkrycia dokonał francuski archeolog - M. Jequier, członek wyprawy de Morgana. Pierwsze tłumaczenie kodeksu zostało dokonane przez francuskiego asyriologa Vincenta Scheila.

Obecnie Kodeks Hammurabiego znajduje się w Luwrze.