KONFUCJUSZ Księga Pieśni (Szy-Cing)

W zasadzie nie ma wątpliwości, że to sam Konfucjusz wybrał i ułożył Księgę Pieśni, choć żadne dokumenty nie wskazują jednoznacznie, w jakim okresie swego pracowitego życia to uczynił. Z trzystu jedenastu utworów zachowało się trzysta pięć. Inne wersje Księgi Pieśni uległy z biegiem czasu zapomnieniu i zaginęły w toku dziejów. Wersja Mao zachowała się do dziś.

W VII w. p.n.e. powstała pierwsza chińska kolekcja poezji - „Księga Pieśni”. Znajdują się tu  epopeje, fraszki, ballady, pieśni miłosne, pieśni o bitwach, ody, wiersze sezonowe oraz pieśni o pracy. Księga ta nie została napisana przez jedną osobę i powstała o kilkaset lat wcześniej niż znana „Epika” Homera w starożytnej Grecji. „Księga pieśni” jest pierwszym zbiorem poezji w historii Chin. W księdze tej zawarto 305 wierszy, pochodzących z okresu od pierwszych lat panowania dynastii Zachodnia Zhou (XI w. p.n.e.) do środkowego okresu Wiosny i Jesieni (VII w. p.n.e.).

„Księga pieśni” składa się z trzech części, „Feng”, „Ya” i „Song”. „Feng” składa się ze 160 pieśni ludowych 15-tu królestw. W skład „Ya” wchodzi 105 pieśni pochodzących z okolic stolicy imperium Zhou. „Song” zawiera 40 pieśni, które czczą pamięć królów, wielki wkład przodków i magiczną siłę diabła. Większość utworów w „Księdze Pieśni” jest napisanych w formie 4-wyrazowych wierszy, co oznacza, że każda linijka zawiera tylko cztery wyrazy. Jednak w innych wierszach użyto od dwóch do ośmiu wyrazów. Jednocześnie w dużej ilości wierszy użyto w tej samej grupie wspólne wyrazy, a także rytmikę i aliterację, dzięki czemu księga ta jest żywa, urozmaicona, taktowna i przyjemna do czytania. „Feng” jest kwintesencją „Księgi Pieśni”. Ponieważ wiersze oryginalnie były napisane przez zwykłych ludzi, więc ich język jest prosty. Chociaż przedstawiają one życie ludzi z różnych warstw społecznych z dynastii Zhou, najlepiej pokazują życie ludzi zwykłych. Mówi się w nich o wojnie, miłości i niewolnictwie.

O autorach „ Księgi pieśni” wie się bardzo mało, stąd trudno potwierdzić ich tożsamość i status społeczny. Z kontekstu poezji wynika jednak, że autorzy mogli być robotnikami, żołnierzami, urzędnikami lub arystokratami. Utwory tej księgi używane były w trzech celach: po pierwsze, śpiewane były na różnych ceremoniach, po drugie, czytano je dla przyjemności i po trzecie, z opinii autorów na temat problemów społecznych i politycznych dowiadywano się z nich o sytuacji panującej w tamtym okresie czasu. Później „Księga Pieśni” stała się powszechnym podręcznikiem dla kształcenia arystokratów. Nauka tej księgi była obowiązkowa. Księga ta została zaliczona do klasyki. Nauczanie jej było korzystne dla wzbogacenia języka, i często na niektóre zdania w tej księdze powoływali się inni ludzie, chcąc wyrazić sens swoich teorii. Konfucjusz mówiąc na jej temat stwierdził, że nie można powiedzieć nic wartościowego bez poprzedniego zapoznania się z „Księgą Pieśni”.

Generalizując, „Księga Pieśni” stanowi punkt początkujący w chińskiej literaturze i symbolizuje jej dojrzały rozwój. Treść „Księgi Pieśni” dotyczy różnych aspektów życia społecznego w dawnych Chinach, takich jak praca i miłość, wojna i zesłanie, ucisk i opór, tradycyjne obyczaje i małżeństwo, czczenie pamięci przodków i celebracje. Księga ta mówi nawet o ukształtowaniu się powierzchnii ziemi i pochodzeniu zwierząt i roślin. Język użyty w „Księdze pieśni” jest najważniejszym materiałem do badania języka chińskiego, jakim władano pomiędzy XI wiekiem p.n.e. a VI wielkiem p.n.e.

(ze wstępu do książki)