KOSTRZYŃSKA-MIŁOSZ ANNA Polskie meble 1918-1939. Forma – funkcja – technika

Najlepsze opracowanie na temat polskiego meblarstwa w okresie międzywojennym.

Tytuły głównych rozdziałów:

Koncepcje stylistyczne w meblarstwie polskim od końca XIX wieku do 1918 r. (m.in. Meble Wyspiańskiego)
Lata dwudzieste (m.in. Nowe formy w meblarstwie - Spółdzielnia Ład, W kręgu awangardy)
Lata trzydzieste (m.in. Meble małych mieszkań, Meblarskie innowacje, Meble gięte, Meble metalowe, Meblujemy nowocześnie mieszkanie)
Materiały i techniki w polskim meblarstwie międzywojennym (m.in. Drewno, Sklejka, Forniry, Barwienie, Politurowanie i lakierowanie, Trawienie, Lazurowanie i matowienie, Tapicerka, Konstrukcje meblarskie, Okucia)
Aneksy, wybrana bibliografia, indeks nazwisk, Summary.

Niniejsze opracowanie jest pierwszą próbą całościowego spojrzenia na meblarstwo polskie dwudziestolecia międzywojennego, dlatego też nie wyczerpuje zagadnienia, które bardzo długo pozostawało poza polem zainteresowania historyków rzemiosła artystycznego. Wyjątki czyniono jedynie dla mebli unikatowych, projektowanych na specjalne okazje (np. wystawy międzynarodowe) czy też do określonych wnętrz (np. gmachy urzędów państwowych). Do końca lat 90. XX wieku meble z dwudziestolecia międzywojennego właściwie nie były także przedmiotem zainteresowania muzealników, co spowodowało, że w zbiorach polskich muzeów znalazła się minimalna ilość obiektów z tego okresu.

Do podjęcia gruntownych studiów nad meblarstwem polskim lat 1918-1939 skłania przede wszystkim fakt, że w tym czasie właśnie zaszły znaczące zmiany w pojmowaniu formy i funkcji mebla, które w konsekwencji doprowadziły do sformułowania i realizacji w meblarstwie koncepcji w pełni zasługujących na miano nowoczesnych.

Zapoczątkowane na przełomie XIX i XX wieku przemiany społeczne i gospodarcze oraz powstanie w 1918 roku niepodległego państwa sprawiły, że w dwudziestoleciu międzywojennym o problemie umeblowania polskiego wnętrza zaczęto dyskutować nie tylko w wąskich kręgach artystycznych, ale także na łamach popularnych czasopism. W tym czasie stopniowo zmieniała się także rola artysty  tworzącego meble i wnętrza. Meble coraz częściej przestawały być tylko przedmiotami projektowanymi i wytwarzanymi jednostkowo, lecz stawały się prototypami, według których stolarze wykonywali wiele podobnych bądź wręcz identycznych egzemplarzy. Droga ta zapoczątkowana przez Michaela Thoneta już około 1830 roku miała szczególne znaczenie w okresie międzywojennym. Chociaż powstawały wówczas meble unikatowe, projektowane niekiedy przez wybitnych artystów-plastyków, to jednak coraz większą uwagę zwracano na tworzenie wzorów, które z założenia miały być naśladowane. Wzory te z zasady powinny były odznaczać się „typowo polskim" charakterem.