GROTIUS HUGO O prawie wojny i pokoju, t. I-II

Pełny tytuł : Trzy księgi o Prawie wojny i pokoju, w których znajdują wyjaśnienie Prawo Natury i Prawo Narodów, a także główne zasady Prawa publicznego

Grotius Hugo, De Groot, Grocjusz (1583-1645) - holenderski uczony, prawnik i filozof, dyplomata.

W 1602 urzędowy historiograf Niderlandów. Po klęsce Jana Oldenbarneveldta uwięziony, a następnie w 1619 skazany na dożywotnie więzienie. W 1621 uciekł z więzienia i udał się do Antwerpii, a potem do Paryża. Przez 10 lat był  doradcą dworu francuskiego. W 1625 w Paryżu wydał swoje główne dzieło Trzy księgi o prawie wojny i pokoju.

Po raz pierwszy przedstawił kompletny system prawa międzynarodowego, jako niezależnej dziedziny prawa, stąd zwany ojcem prawa narodów. Jego podział prawa międzynarodowego na prawo pokoju i prawo wojny był powszechnie stosowany aż do początków XX w. Źródłem prawa międzynarodowego uznał zwyczaj i praktykę, wypływające z prawa natury oraz umowy. Oparł prawo międzynarodowe na zasadach humanizmu i racjonalizmu, postulował humanitarne traktowanie przeciwnika, jeńców, przestrzeganie umów międzynarodowych, nierozpoczynanie wojen napastniczych. Zalecał pokojowe dochodzenie swoich praw, a za dopuszczalne uznawał tylko wojny (prowadzone w sposób humanitarny) mające na celu obronę lub urzeczywistnienie słusznego prawa. Postulował m.in. prawo wolnego korzystania z mórz wszystkim państwom, humanitarne traktowanie jeńców wojennych, kobiet i dzieci, przestrzeganie umów międzynarodowych, zalecał pokojowe dochodzenie swych praw, a za uzasadnione i sprawiedliwe uznawał tylko wojny mające na celu obronę zagrożonych praw natury. Jednocześnie godził się z istnieniem niewolnictwa.

Grotius uważany jest za jednego z twórców prawa natury, wiele jego koncepcji z dziedziny uregulowania stosunków między narodami nie straciło aktualności do czasów współczesnych.

Wśród fundamentalnych zasad prawa natury Grotius wymienia: 1. poszanowanie cudzej własności; 2. dotrzymywanie przyjętych zobowiązań; 3. odszkodowanie za wyrządzoną szkodę; 4. karę za popełnione przestępstwa.