TARASIN JAN Zapisy [serigrafia sygnowana]

PRACA OPRAWIONA W ELEGANCKĄ RAMĘ ! (FOT. NA ŻYCZENIE)

Jan Tarasin (1926 -2009) - polski malarz, grafik, rysownik, fotograf, eseista, profesor. Studiował malarstwo w ASP w Krakowie pod kierunkiem prof. Zbigniewa Pronaszki (1946-1951). Jako student zadebiutował na I Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Krakowie w 1948/49. W połowie lat 50. stworzył cykle litografii: "Nowa Huta i jej mieszkańcy", 1954, "Dom", 1955). W pierwszym przeciwstawił się oficjalnemu optymizmowi, w drugim, operując symboliką martwej natury, zawarł treści egzystencjalne i odnoszące do zupełnie niedawnego dramatu wojny.

Po 1956 zaczął malować obrazy niefiguratywne. Układy wyodrębnionych elementów (określanych jako "przedmioty") umieszczane były przez artystę na płaszczyźnie (cykl "Wnętrze", 1957) ), lub w aluzyjnej przestrzeni (cykle "Uczta", 1957, "Brzeg", 1962-1964, "Przedmioty policzone", od 1968, "Antykwariat", 1968). Zasada ta utrzymuje się w jego malarstwie w następnych latach, różnice między okresami twórczości dotyczą sposobu opracowania "przedmiotów" i ich usytuowania w przestrzeni obrazu lub wobec tła. Od lat 70. "przedmioty" zmieniają się w graficzne, zwykle czarne znaki na jasnych tłach (cykl "Kolekcja", od 1971). Tła z kolei bywają iluzyjnie przestrzenne, zróżnicowane walorowo, miękkie. W latach 90. artysta wrócił do kolorystycznego, bardziej malarskiego rozwiązywania zarówno znaków, jak i teł, często ciemnych lub przenikających się z "przedmiotami" (cykl "Wylęgarnia przedmiotów", 1992). Tarasin od 1962 był członkiem "Grupy Krakowskiej". Równolegle z malarstwem zajmuje się rysunkiem i grafiką - do lat 60. litografią, od 1974 serigrafią. W 1974-1981 wydał 8 autorskich "Zeszytów" z serigrafiami i własnymi tekstami. W 1995 w Galerii "Zachęta" odbyła się monograficzna wystawa artysty.

„Obcujemy z pokapistowską soczystością koloru, którego plamy zostały ułożone w uporządkowane czy zrytmizowane systemy abstrakcyjnych znaków. U podstaw tych znaków wszakże znajduje się obiekt, przedmiot bądź pejzaż, już nieobecny, ale nacechowany pamięcią o jego istnieniu, o istnieniu „prawdziwego wyglądu rzeczy”. Obraz zbudowany z plam – znaków, staje się powidokiem rzeczywistości, jeśli wolno posłużyć się określeniem Władysława Strzemińskiego. Powidokiem uporządkowanym, ułożonym w sekwencje nasuwające myślenie o wątkach narracyjnych, o opowieści bez słów, a więc takiej, jakiej doznajemy zmysłami raczej, niż dostępnej intelektowi nastawionemu na rachunek zdań i pojęć semantycznych.”

Anda Rottenberg o twórczości Jana Tarasina. Cyt. za: katalog wystawy Jan Tarasin, Zachęta – Narodowa Galeria Sztuki, Warszawa 1995, s. 5