QUIGNARD PASCAL Seks i trwoga

Pascal Quignard (ur.1948) – francuski pisarz, eseista i tłumacz. Laureat Nagrody Goncourtów z 2002 za książkę Les Ombres Errantes (Błędne cienie). Pochodzi z rodziny inteligenckiej, jego rodzice byli profesorami filologii klasycznej, ma troje rodzeństwa. Dzieciństwo spędził w Hawrze. Ukończył filozofię na Uniwersytecie w Nanterre. W 1969 rozpoczął pracę jako lektor w wydawnictwie Gallimard, gdzie stopniowo awansował - w 1976 wszedł w skład komitetu wydawniczego, w 1989 został członkiem dyrekcji wydawnictwa, a rok później objął stanowisko sekretarza generalnego. W Gallimardzie przestał pracować w 1994. Obok pracy w wydawnictwie Quignard wykładał na Uniwersytetecie w Vincennes i w École pratique des hautes études, oraz zajmował się tłumaczeniami z greki, łaciny i chińskiego. W latach 1990 - 1993 był prezesem Concert des Nations. Gra na wiolonczeli, jest jednym z założycieli Festiwalu Oper Barokowych w Wersalu. Od 1994 poświęcił się wyłącznie pisaniu.

Seks i trwoga - utwór nie mieszczący się w ramach ścisłych podziałów gatunkowych, dotyczy najbardziej podstawowego doświadczenia egzystencji, bardziej przerażającego niż śmierć - tajemnicy poczęcia, pojawienia się i jednocześnie zejścia ze sceny, której nikt z nas nie widział, chociaż każdy jej doznał, której nikt z nas nie może dojrzeć, choć właśnie ta scena napawa największą trwogą i choć staramy się ją wyobrazić i wypowiedzieć, wymyka się słowom kryjącym się na końcu języka.

Pascal Quignard sięga po teksty dawnych mędrców, przypomina rzymskie obrazy i freski, przegląda francuszczyznę w zwierciadle łaciny, wyrusza w podróż do kresu nocy, do jaskini, w której kryje się Meduza. Pierre Lepape napisał o twórczości Quignarda: "To właśnie on okazuje się najbardziej twórczym, najbardziej nowatorskim z wszystkich żyjących francuskich pisarzy. Od dwudziestu pięciu lat z roku na rok, z książki na książkę, buduje lub odpomina nowy - lub zagubiony - związek pomiędzy poezją i prozą, tworzeniem fikcji i docieraniem do prawdy. Dzięki niemu powieść i esej wdarły się na tereny zarezerwowane dla poezji, uzyskały osobny głos, tonację, energię, dotknęły najbardziej elementarnych sił życia, ciała i natury, związku pomiędzy człowiekiem i jego cieniem, czyli bogami".

("Le Monde", 4 lutego 2000) K. Rutkowski

źródło opisu: ksiazki.wp.pl